طراوت باران

تلاطم مکن ، ساحلم باش ، دریاترین !

نسیمی ! به شعرم بوز ! روح افزا ترین

بمان ! تا تو هستی نمی ترسم از حادثه

شکوهت مرا میکند بی محاباترین

خطوط دلت آیه آیه توهم و رنگ

که ای؟ ای زوایای چشمت معما ترین

شنیدم که آهنگ رفتن نمودی ، بــــــرو

و من ... تا نگاه دوباره شکیبا ترین

به اضلاع چشم زلالت طمع کرده ام

بمان تا همیشه ، بخوان شعر فردا ترین

یکی در افقها مرا مات خود کرده است

و شاید تو ... تصویری از آن مسیحا ترین

گره می خورد عشق نابم به آئینه ها

در آئینه هم انعکاس تو ... زیبا ترین

و حالا ... در این ناگهان پر از همهمه

خداحافظی می کنم با تو دریا ترین!

مصطفی عابدی اردکانی